அமெரிக்கா பிடிச்சுருக்கா?

நான் அமெரிக்கா வந்ததிலிருந்து இந்த கேள்வி என்னிடம் கேட்கப்படாத உரையாடல்களை விரல் விட்டு எண்ணி விடலாம். சக இந்தியர்களிடம், அமெரிக்கர்களிடம், உறவினர்களிடம், நண்பர்களிடம் யாரிடம் பேசும் போதும் இந்த கேள்வி இடம் பெற்று விடும். அதற்கு நானும் "ம்...", "Yeah, Good", "Ofcourse", "Kind Of", "Okie", "ரொம்பவே" போன்ற பதில்களை எனது மனநிலைக்கு ஏற்ற வாரு அளிப்பேன். இதே கேள்வியை நான் இந்தியாவில் இருந்த போது அமெரிக்கா சென்ற/சென்று திரும்பிய பலரிடம் கேட்டிருக்கிறேன். இது ஒரு வழக்கமான கேள்வி என்பதையும் தாண்டி ஒவ்வொரு முறை இந்த கேள்வி என்னிடம் கேட்கப்படும் போதும் என்னுள் எதையோ தொலைத்த ஒரு உணர்வு ஏற்படும். அதிலும் சமீபத்தில் ப்ரியாவின் "அப்பா" என்ற பதிவை படித்த உடன் அந்த உணர்வு அதிகரிக்க தொடங்கியது.

நான் பார்த்த வரை அமெரிக்கா வரும் இந்தியர்களை மூன்று வகையாக பிரிக்கலாம். ஒன்று இந்தியாவில் கல்லூரிப்படிப்பை முடித்து விட்டு, அமெரிக்காவில் மேல்படிப்பு படிக்க வருபவர்கள். இவர்கள் தங்களது மேல் படிப்பிற்கு அதிகம் செலவு செய்து விட்டதால் அமெரிக்காவிலேயே வேலை செய்ய வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு ஆளாகிறார்கள். அமெரிக்காவிற்கு இளம் வயதிலேயே (21) வந்து விடுவதாலும், அமெரிக்க வாழ்க்கை முறை பழகி விட்டதினாலும், இந்தியாவின் முன்னேற்றதை அறியாததாலும் அவர்களுக்கு இந்தியா செல்வது என்றால் வேப்பங்காயாக இருக்கிறது. 10 ஆண்டுகளாக இங்கே இருக்கும் ஒருவர் இந்தியாவில் Flexi Timings, Working From Home, Calling by Name இதெல்லாம் இருக்கிறது என்பதை நம்ப கூட மறுத்து விட்டார். அவர் என்னிடம் கூறியது, "I know people call their managers by names in India. But do they call them by name?"

அவரை சொல்லி குற்றமில்லை. அவரைப் போன்ற பலரை நான் பார்த்திருக்கிறேன். இந்தியாவின் வளர்ச்சியை மாற்றத்தை அறியாதவர்கள் அவர்கள். அவர்களை பொருத்தவரை மேல் படிப்பு படிக்கும் போது அவர்களின் லட்சியம் ஒரு வேலையும் H1B ஸ்பான்ஸரும். வேலை கிடைத்த உடன் அவர்களின் லட்சியம் GC. அதன் பிறகு அமெரிக்க குடியுரிமை. அடித்து பிடித்து இதை பெருவதற்கு 10 - 15 ஆண்டுகள் ஆகிவிடும். அவரை போன்றவர்களிடம் சென்று கேட்டால் யோசிக்காமல் சொல்வார்கள் "அமெரிக்கா தான் பிடிக்கும்; அமெரிக்கா மட்டும் தான் பிடிக்கும்" என்று.

அடுத்தது இங்கே Onsite Deputee யாக வரும் நம் நாட்டவர்கள். ஒரு நிலையிலிருந்து பார்த்தால் இவர்கள் பரிதாபமானவர்கள். இவர்கள் வந்த உடன் இவர்களுக்கு இங்கே அத்தியாவசிய தேவையான கார், ஒட்டுநர் உரிமம், கைத் தொலைபேசி, கடன் அட்டை, மடிக் கணிணி போன்றவற்றுள் பல இருக்காது. மேலும் இவர்களுக்கு கடன் வரலாறு (Credit History க்கு தமிழில் என்ன?) கூட இருக்காது. யாராவது தெரிந்தவர்கள் அதே ஊரில் கார் வைத்திருந்தால் தப்பித்தார்கள். இல்லையென்றால் அவர்கள் பாடு திண்டாட்டம் தான். இவ்வளவு ஏன்? ஒரு சிலருக்கு பேசுவதற்கு கூட ஆள் இருக்காது. அதிலும் குறிப்பாக இந்தியாவில் பல நண்பர்களுடன் இருந்து விட்டு இங்கே வந்து நாலு சுவருக்குள் இருக்கும் அவர்களின் நிலை பரிதாபமானது.

அட எல்லாம் கிடைத்து விட்டது. போய் ஒரு நல்ல TV, கார் வாங்கலாம் என்றால், எவ்வளவு நாட்கள் எங்கே இருக்கப் போகிறார்கள் என்பது அவர்களுக்கே தெரியாது. இருக்கும் குறைந்த நாட்களில் பணம் சேமிக்க தான் அவர்கள் விரும்புவார்கள்.

மற்றொரு நிலையிலிருந்து பார்த்தால் இவர்கள் குடுத்து வைத்தவர்கள். ஏனென்றால் அவர்களுக்கு அமெரிக்கா மீது ஒரு பிடிப்பு ஏற்படுவதில்லை. எந்த நிலையிலும் அவர்கள் இந்தியா செல்ல தயாராகவே இருக்கிறார்கள்.

அவர்களை அமெரிக்காவில் பிடித்து வைதிருப்பது பணம், பணம், பணம் மட்டுமே. அமெரிக்காவிற்கு வருவதற்கு முன்பு தாம்புக் கயிற்றினால் கட்டப்பட்ட அந்த பிடிப்பு, நாளாக நாளாக வெறும் நூலினால் கட்டப்பட்ட பிடிப்பாகிறது. 3 மாதங்கள் அமெரிக்காவில் இருந்தவர் ஒருவரிடம் கேட்டால், "ம்... சூப்பரா இருக்கு" என்று பதில் வரும். அதுவே ஒரு வருடம் ஆனவரிடம் கேட்டால், "பரவாயில்லை" என்று பதில் வரும். இரண்டு வருடத்திற்கு பிறகோ, "எப்போடா இந்தியா போலாம்? என்று இருக்கு" என்பது பதிலாக இருக்கும்.

நாளாக நாளாக முதல் வகையினருக்கு பிடித்து போகும் அமெரிக்கா, ஏன் இவர்களுக்கு கசக்கிறது? என்று கேட்டால், இவர்கள் நான் முன்னரே கூறியது போல அமெரிக்காவில் வாழ அடிப்படை தேவைகளை பூர்த்தி செய்து கொள்வது இல்லை.

அடுத்தது என்னை போன்ற ரெண்டுங் கெட்டான்கள். இந்தியாவில் ஒரு சில ஆண்டுகள் வேலை பார்த்து விட்டு இங்கே வந்தவர்கள். இந்தியாவிற்கும், அமெரிக்காவிற்கும் வாழ்க்கை தரத்தை தவிர வேறு வேறுபாடு எதுவும் இல்லை என்பதை உணர்ந்தவர்கள். ஆற்றில் ஒரு கால், சேற்றில் ஒரு கால் என்பதை போல இந்திய வாழ்க்கையும் பிடித்து, அமெரிக்க வாழ்க்கையையும் விட முடியாமல் இருப்பவர்கள்.

எங்களைப் போன்றோரிடம் இந்த கேள்வி கேட்கப்படும் போது, குறிப்பாக என்னிடம் கேட்கப்படும் போது, என்னால் எந்த ஒரு பதிலையும் தர முடியவில்லை. இந்தியாவா இல்லை அமெரிக்காவா என்ற கேள்விக்கு, அமெரிக்கா என்பது எனது பதிலானால், நல்ல சம்பளம், இரு சக்கர வாகனம், கைத் தொலைபேசி, நல்ல நண்பர்கள், ஒவ்வொரு வெள்ளி இரவும் திரைப் படம், மாதத்திற்கு ஒருமுறை ஏன் சில சமயம் மாதத்திற்கு இரு முறை கூட ஊர்ப் பயணம், அத்தகைய பயணங்களில் சந்திக்கும் பழைய நண்பர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள், உறவினர்கள், நண்பர்களின் திருமணங்கள் போன்ற அனைத்தையும் தந்தது இந்தியா அல்லவா? மாறாக இந்தியா என்பது எனது பதிலானால், வாழ்க்கை தரத்தில் முன்னேற்றம், இந்தியாவில் இருக்கும் பெற்றோர்கள், உறவினர்கள், நண்பர்களுக்கு பொருளாதார உதவிகளை செய்யக் கூடிய நிலை, அதிக மன அழுத்தம் இல்லாத வாழ்க்கை போன்றவற்றை தந்தது அமெரிக்கா அல்லவா? இதில் எதை கூற? எதை விட? பல முறை யோசித்தும் எது சிறந்தது என்பதை என்னால் கூற முடியவில்லை.

இன்றோ நாளையோ என் தந்தை என்னிடம் மறுபடியும் கேட்கும் இந்த கேள்விக்கு நான் கூறப்போகும் பதில், "I love it". புரைதீர்ந்த நன்மை பயக்கும் என்றால், பொய்மையும் வாய்மையாகத் தானே கருதப் படும்.