அமெரிக்கா போல் இந்தியா

கடந்த பல மாதங்களாகவே இதனை பற்றிய பதிவு ஒன்று எழுத வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். சமீபத்தில் கேபிள் சங்கரின் பதிவொன்றில் எனக்கும் வேறு ஒரு நண்பருக்கும் சிறு விவாதம் நடந்தது. அவர் இந்திய அரசு அலுவலகங்களின் செயல் பாட்டை விமர்சித்து அமெரிக்க அரசு அலுவலகங்கள் போல அவை செயல் பட்டால் நன்றாக இருக்கும் என்று கருத்து தெரிவித்தார். நான் அவரது கருத்தில் முழுதாக உடன் படுகிறேன் என்பதை முதலிலேயே சொல்லி விடுகிறேன். ஆனால் அதே நேரத்தில் பலர் இந்தியர்களுக்கு சுத்தம், சுகாதாரம், அடிப்படை நாகரீகம், மனிதநேயம் ஒன்றும் கிடையாது என்ற அளவில் கருத்து தெரிவித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். இத்தகைய கருத்து என்னை மிகவும் சஞ்சலப் படுத்துகிறது.

பொத்தாம் பொதுவாக உலகின் ஆறில் ஒரு பங்கு மக்களை "நாகரீகம் தெரியாத பட்டிக் காட்டான்கள்" என்று கூறுவது, அதுவும் அவர்களில் தானும் ஒருவன் என்று தெரியாமல் கூறுவது எந்த வகையில் நியாயம்?

"இந்தியர்கள் அனைவரும் மடையர்கள்" என்று ஒரு இந்தியன் சொன்னால், அந்த கருத்தை சொல்லும் அவனும் மடையன் தானே. அப்பொழுது மடையனின் கருத்தை உண்மையாக எப்படி எடுத்துக் கொள்ள முடியும்? எடுத்துக் கொள்ள முடியாதல்லவா? சரி என்று, அப்படி நினைத்து இந்த கருத்தை மறுத்தால் இந்தியர்கள் மடையர்கள் இல்லை என்று பொருள் ஆகிறது. அதனால் அந்த கருத்தை சொன்னவனும் மடையன் இல்லை என்றாகிறான். அதனால் அவன் சொன்ன அந்த கருத்தை ஏற்க வேண்டி இருக்கிறது. It's becoming a liar's paradox.

நான் இந்தியாவில் பிரச்சனைகளே இல்லை என்று கூறவில்லை. அதே நேரத்தில் பூஜ்ஜியத்தை கண்டு பிடித்தவரே ஆர்யபட்டா தான் என்று பழம் பெருமையும் பேசவில்லை. நான் சொல்ல வந்தது ஒன்றே ஒன்று தான்.

என் வாழ்வில் நான் இது வரையில் பெற்ற வெற்றிகளுக்கு எல்லாம் காரணம் எனது இந்திய பெற்றோர்கள் மற்றும் இந்தியா எனக்கு அளித்த கல்வி. ஒரு வேளை என்னை 18 வயதில் வீட்டை விட்டு வெளியில் சராசரி அமெரிக்க பெற்றோர்களை போல எனது பெற்றோர்களும் அனுப்பி இருந்தால் நான் இந்நேரம் தேனாம்பேட்டை சிக்னலில் பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருப்பேன். இருபத்தியோரு வயது வரை குடும்ப கஷ்டங்கள் எதுவும் தெரியாமல் என்னை வளர்த்து ஆளாக்க அவர்கள் பட்ட பாடு எனக்குத்தான் தெரியும். "Third world attitude towards education" என்று ஆங்கிலத்தில் சொல்வார்கள். உண்மையில் அத்தகைய ஒரு ஆட்டிட்யூட் அவர்களுக்கு இருந்ததினால் மட்டுமே நான் இந்த நிலைக்கு வந்திருக்கிறேன்.

அதே போல கல்வி. எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. எனது பத்தாம் வகுப்பு புத்தகங்கள் ஒவ்வொன்றின் விலையும் 10 ரூபாய்களுக்கும் குறைவு. ஆனால் அதன் அடக்க விலை பல நூறு ரூபாய்கள். ஏறக்குறைய ஐநூறு ரூபாய் விலை உள்ள புத்தகங்கள் எனக்கு சுமார் ஐம்பது ரூபாய்களுக்கு கிடைத்தது. எனது ஆசிரியர் ஒருவர் தமிழ் நாடு பாட நூல் கழகத்தின் தலைவராக அப்பொழுது இருந்தார். அவர் சொன்ன செய்தி அது. அதே போல எனது பத்தாம் வகுப்பில் நான் கட்டிய பாடக் கட்டணம் இருநூறு ரூபாய்களுக்கும் குறைவு. இன்று சென்னையில் தனியார் பள்ளிகளில் பத்தாம் வகுப்பிற்கு என்ன கட்டணம் வாங்குகிறார்கள் என்று தயவு செய்து ஒப்பிட்டு பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

எங்கிருந்து வந்தது அந்த பணம். யார் கொடுத்தது அது? ஒவ்வொரு தமிழனும் கட்டிய வரியில் தான் நான் படித்தேன். இன்று உங்களால் பட்டிக்காட்டான்கள் என்று கூறப்படும் ஒவ்வொருவனின் உழைப்பும் இன்று நான் உபயோகிக்கும் விலையுயர்ந்த பொருட்களில் இருக்கிறது.

உங்களில் இருந்து நான் அதிகம் வேறுபட்டவன் இல்லை என்பதால் என்னால் உறுதியாக இன்னும் ஒன்றையும் கூற முடியும். என்னை போலவே உங்களின் வெற்றிகளுக்கும் பல இந்தியர்கள், தமிழர்கள் அஸ்திவாரமாக இருந்திருப்பார்கள். அவர்களை தயவு செய்து கேவலப் படுத்தாதீர்கள்.

இதையும் மீறி உங்களுக்கு இந்திய மக்களை பார்க்க ஏளனமாகவும், கேவலமாகவும், வெறுப்பாகவும் இருந்தால் இந்திய குடியுறிமையையும், பாஸ்போர்டையும் இந்திய அரசாங்கத்திடம் மீண்டும் சமர்பித்துவிட்டு அகதியாக வெளி நாட்டில் வசித்துக் கொண்டு இந்தியாவையும் இந்திய மக்களையும் விமர்சனம் செய்யுங்கள்.

வெளிநாட்டு வீசாவை இந்திய பாஸ்போர்ட்டில் வைத்துக் கொண்டு, இந்தியாவில் பெற்ற பட்டப்படிப்பையும் வைத்துக் கொண்டு இந்தியாவையும் இந்திய மக்களையும் தரம் குறைவாக திட்டுவது மல்லாந்து படுத்து எச்சில் துப்புவதை போன்றது. ஒரு வேளை நீங்கள் அப்படி துப்பினாலும் அதை துடைத்து உங்கள் முகத்தை சுத்தப்படுத்த வரும் கை ஒரு சக இந்திய பட்டிக்காட்டானின் கையாகத்தான் இருக்கும்.

கடைசியில் ஒன்றை மட்டும் கூறி பதிவை முடிக்கிறேன், "ஏற்றிவிட்ட ஏணி அதே இடத்தில் தான் இருக்கும். நீங்கள் உயரே சென்று விட்டீர்கள் என்பதற்காக ஏற்றிவிட்ட ஏணியை ஏளனமாக பார்க்காதீர்கள்".