செருப்பால் அடிக்கப்பட்ட தருணங்கள்

வாழ்க்கையில் சில நேரங்களில் சில விஷயங்களை ஏன் செய்தோம்?, எதற்காக செய்தோம்? என்று பின்னர் யோசிப்போம் இல்லையா? அப்படி ஒரு செயலை தான் நேற்று நான் செய்தேன்.

நேற்று எனது மகனை கடுமையாக திட்டி விட்டேன். பெரிதாக காரணம் ஒன்றும் இல்லை. அவன் சரியாக சாப்பிடவில்லை. இந்த "சரியாக சாப்பிடவில்லை" என்பதே ஒரு ரிலேடிவ் டெர்ம் தான். அவன் சிறு வயதில் இருந்தே சாப்பாட்டு விஷயத்தில் சிறிது மந்தம் தான். அன்டர் வெயிட் குழந்தை.

இரண்டு வயதாகியும், ஆறு மாத உடைகள் இன்னும் பத்துகின்றன என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். சாப்பாடும் சாப்பிடுவதில்லை, பாலும் குடிப்பதில்லை, இப்படி இருந்தால் ஒரு தகப்பனின் மன நிலை எப்படி இருக்கும். எல்லாம் இருந்தும் ஒன்றும் இல்லாத மாதிரியான நிலை.

இந்நிலையில் நேற்று அவன் சாப்பிடும் துளி சப்பாட்டை கூட சாப்பிடாமல் ஒரே அடம். ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேல் போராடி கோபத்தின் உச்சியில் அவனை கடுமையாக திட்டி விட்டேன். அலுவல் டென்ஷனும் உடன் சேர்ந்து கொண்டது. கோபத்தில் திட்டுகிறேன் என்பது அவனுக்கு தெரிகிறது. ஆனால் அதற்கான காரணம் தெரியவில்லை. அவனது அழுகை அதிகமானது.

சாப்பாடு கொடுப்பதை நிறுத்திய உடன் அழுகை இருந்த இடம் தெரியாமல் காணாமல் போனது. சிரித்துக் கொண்டே என் அருகில் வந்து என்னை கட்டிப் பிடித்துக் கொள்கிறான். எவ்வளவு திட்டினாலும் உடனே அதை மறந்து அருகில் வந்து என்னை கொஞ்சுவது மாண்டியும் இவனும் தான். அந்த வரையில் நான் அதிர்ஷ்டசாலியே. இந்த உறவுகள் கூட இல்லாமல் எவ்வளவோ பேர் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். நான் பல நேரங்களில் இம்மாதிரியான மன நிலை பெரியவர்களுக்கு இருந்தால் வாழ்க்கை எவ்வளவு இன்பமயமாக இருக்கும் என்று நினைத்து பார்ப்பதுண்டு.

அடுத்த மாதத்தில் இருந்து இங்கே இருக்கும் ஒரு டே கேருக்கு போகப் போகிறான். இங்கே குழந்தைகளுக்கு சாப்பாடு ஊட்டி எல்லாம் விட மாட்டார்கள். குழந்தைகளே எடுத்து சாப்பிட்டால் தான் உண்டு. இனி இவனது நிலை கொலை பட்டினி தான். ஆனால் டே கேரில் உள்ளவர்களோ மற்ற குழந்தைகளை பார்த்து எளிதாக தானே சாப்பிட கற்றுக் கொண்டு விடுவான் கவலை இல்லை என்கிறார்கள். பொறுத்திருந்து தான் பார்க்க வேண்டும்.

இதுவரை வாழ்க்கையை பற்றிய பயம் எனக்கு இருந்ததே இல்லை. திருமணத்தை கூட எந்த வித நெர்வெஸ்னஸும் இல்லாமல் எடுத்துக் கொண்டேன். முதல் நாள் பள்ளி, முதல் நாள் கல்லூரி, முதல் நாள் வேலை என்று எதுவும் எனக்கு பெரிதாக நினைவில்லை. ஆனால் எனது மகனின் முதல் நாள் டே கேர் எனக்கு பெரும் இடைஞ்சலாக இருக்கிறது. மனதிற்குள் சொல்ல முடியாத ஏதோ ஒரு சோகம்.

இப்பொழுது வாழ்க்கையை பற்றி முதல் முறையாக பயப்படுகிறேன். ஒரு தகப்பனாக நான் செய்ய வேண்டியது, செய்யக் கூடாதது, என் தந்தையிடம் நான் மிகவும் நேசித்தது, அவரிடம் எனக்கு பிடிக்காதது என்று மனது பெரிய பட்டியலே போடுகிறது. நட்பு வட்டத்தில் தந்தையிடம் மிகவும் பாசத்துடன் இருக்கும் குழந்தைகளை பார்க்கும் பொழுது அவர்களது நடவடிக்கைகளை கூர்ந்து கவனிக்கிறேன். அவர்களை போலவே நடந்து கொள்ள முயல்கிறேன். தம்மையும் தண்ணியையும் விட்டு விடலாம் என்று யோசிக்கிறேன்.

"Let's cross the bridge when we get there" என்ற மன நிலையிலேயே இவ்வளவு நாட்கள் இருந்து விட்ட பிறகு அதிலிருந்து சட்டென்று விலகுவது சிறிது கஷ்டமாக இருக்கிறது. எனக்குள் நானே அல்லாமல் ஒரு புதிய நான் வந்து விட்டதை போல உணர்கிறேன்.

எதையோ எழுத நினைத்து எதையோ எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். பதிவின் தலைப்புக்கும் பதிவுக்கும் ஒரு சம்பந்தம் கூட இல்லாமல் பதிவு பெரிதாகிக் கொண்டே வருகிறது. வேறு ஒன்றும் எழுதுவதற்கு இல்லை என்பதால் என்னை போன்றே இரண்டுங்கெட்டான் மன நிலையில் இருந்த, இருந்து கொண்டிருக்கும் தகப்பன்களுக்கு இந்த பதிவினை சமர்பித்து இத்துடன் இதை முடித்துக் கொள்கிறேன். நன்றி.